Echtscheiding Mediators & Familierecht Advocaten

Kinderalimentatie

Beide ouders zijn volgens de wet verplicht om naar verhouding van hun financiële draagkracht bij te dragen in de kosten van verzorging en opvoeding van hun kind(eren). Deze bijdrage wordt ook wel kinderalimentatie genoemd.

De hoogte van de kinderbijdrage is afhankelijk van het netto-inkomen dat de echtgenoten in de laatste periode van hun huwelijk maandelijks te besteden hadden en van de draagkracht van de ouders ná de echtscheiding.
Voor de vaststelling van de kinderalimentatie hanteert de rechter speciaal daarvoor ontwikkelde normen, ook wel de ‘Tremanormen’ genoemd. Daarnaast wordt gebruik gemaakt van tabellen die door het NIBUD zijn opgesteld. De kinderalimentatie wordt jaarlijks met een wettelijk indexeringspercentage verhoogd. De verplichting tot het betalen van kinderalimentatie duurt, in principe, totdat het kind de leeftijd van 21 jaar heeft bereikt. De hoogte van de alimentatie kan worden aangepast als sprake is van gewijzigde omstandigheden.
De berekening van de kinderalimentatie is maatwerk. VIER advocaten kan u bijstaan in het berekenen van de kinderalimentatie, zodat u weet waar u aan toe bent. Neem gerust contact op voor het maken van een afspraak. Meer informatie over kinderalimentatie vindt u hier.

Partneralimentatie

Niet alleen voor kinderen kan beslist worden dat er alimentatie betaald moet worden, maar ook voor een van de ex-partners. Alimentatie voor een van beide ex-echtgenoten wordt partneralimentatie genoemd.

De rechter kan deze partneralimentatie vaststellen als één van de ex-echtgenoten daaraan behoefte heeft en daarvoor een verzoek heeft ingediend. De partneralimentatie wordt volgens de wet vastgesteld en wordt gebaseerd op twee begrippen: behoefte en draagkracht.
De behoefte wordt bepaald door de mate van welstand van het gezin tijdens het huwelijk, waarbij onder meer het inkomen, het uitgavenpatroon en het spaargedrag van de partijen relevant zijn. Nadat de behoefte is bepaald, wordt bekeken of de andere echtgenoot voldoende draagkracht heeft om (al dan niet gedeeltelijk) in die behoefte te voorzien. De draagkracht is dus het vermogen van een partij om de behoefte van de andere partij te kunnen voorzien. Meer informatie over partneralimentatie vindt u hier.

Huwelijksvermogensrecht

Als echtgenoten voor of tijdens hun huwelijk geen huwelijksvoorwaarden hebben laten opstellen, zijn zij in gemeenschap van goederen gehuwd. In dat geval zijn alle goederen en schulden van de echtgenoten gemeenschappelijk, ongeacht of deze voor of tijdens het huwelijk zijn verworven of aangegaan. In geval van echtscheiding zal de gemeenschap van goederen 50/50 worden verdeeld.

Soms doet zich een uitvoering voor, waardoor bepaalde goederen en/of schulden niet in die gemeenschap van goederen vallen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij ‘verknochte goederen en schulden’, waarbij geldt dat die goederen alleen in de gemeenschap vallen voor zover de verknochtheid zich hier niet tegen verzet. In gewoon Nederlands betekent dit dat die goederen of schulden zodanig verbonden zijn met een van beide echtgenoten, dat dit goed of die schuld als het ware blijft ‘kleven’ aan die echtgenoot.
Ook goederen waarvan bij testament, of bij gift is bepaald, dat zij buiten de gemeenschap vallen, vallen niet in de gemeenschap van goederen.

Huwelijkse voorwaarden of gehuwd in gemeenschap van goederen?
Als partijen door de notaris (voor of tijdens het huwelijk) huwelijkse voorwaarden hebben laten opstellen, moeten de echtgenoten die afspraken nakomen.

Vaak is in de huwelijke voorwaarden een zogenaamd ‘Amsterdams verrekenbeding’ opgenomen. In zo’n beding is vastgelegd dat de echtgenoten ieder jaar elkaars overgespaard inkomen – dat is, kort gezegd, het inkomen van beide partijen in een jaar min alle kosten van de huishouding – door de helft moeten delen. In de praktijk voeren echtgenoten dit beding vaak niet uit.
Dat heeft tot (onbedoeld) gevolg dat al het vermogen dat aan het einde van het huwelijk aanwezig is wordt verrekend, wat erop neer komt dat ieder de helft van de waarde van het vermogen krijgt en dat is een onbedoeld gevolg van het niet nakomen van deze afspraak.

Het is mogelijk dit te voorkomen. In een procedure mag namelijk zogenaamd ‘tegenbewijs’ worden ingediend tegen deze wijze van verdeling. Dat betekent dat een partij zijn of haar best mag doen om de rechter ervan te overtuigen dat de 50/50-verdeling in dat specifieke geval niet redelijk is. Als een echtgenoot bijvoorbeeld kan aantonen dat hij of zij vóór het huwelijk reeds beschikte over een bepaald vermogen, of dat hij of zij tijdens het huwelijk een erfenis of schenking heeft ontvangen, dan blijft dat vermogen buiten de verrekening. Een voorwaarde is dan wel dat dit vermogen aan het einde van het huwelijk nog steeds (aantoonbaar) aanwezig is of dat dit vermogen (aantoonbaar) is geïnvesteerd in ander vermogen.

Bij een echtscheiding kan er recht bestaan op verdeling van het pensioen, dit wordt ook wel ‘pensioenverevening’ genoemd. Dit houdt in dat iedere echtgenoot recht heeft op verevening van opgebouwde pensioenaanspraken tijdens het huwelijk in de zin van de Wet Verevening pensioenrechten bij scheiding. Dit is alleen anders als partijen dit hebben uitgesloten in huwelijkse voorwaarden of in een echtscheidingsconvenant.

In een echtscheidingsconvenant kunnen afwijkende afspraken over het pensioen worden gemaakt. Dat geldt voor het partnerpensioen (dat is het zogenaamde ‘nabestaandenpensioen’) dat eventueel voor de andere echtgenoot is opgebouwd.
In sommige gevallen kan ook worden bepaald dat pensioenaanspraken die (in eigen beheer) in een eigen onderneming van één van de echtgenoten zijn opgebouwd naar een aparte bankrekening moeten worden overgemaakt ten behoeve van de andere (ex-)echtgenoot. Hiermee kan worden voorkomen dat pensioenaanspraken van de andere echtgenoot, bijvoorbeeld in geval van wanbeheer van de ondernemer, of van een faillissement van de onderneming, in rook opgaan.